Megara

Selam!
Deuna no?

Jajaja.. je ziet het al: hier spreekt een echte local. Helemaal ingeburgerd en vloeiend in het Amhaars. Nog ff en ik weet niet meer hoe ik Nederlands moet spreken.
Nee hoor gekkigheid, was het maar zo’n feest: de taal onder de knie krijgen gaat zo makkelijk nog niet. Ik kan tot 100 tellen en verder ken ik een paar basiswoorden, maar dan houdt het ook echt op. Gelukkig is Tsion er vaak bij om in noodgevallen bij te springen.
Nu we het toch over haar hebben (bruggetje): afgelopen zondag met Pasen ben ik wezen lunchen bij de familie Alemayehu in Hawassa. Heerlijk aan de injera met allemaal reut erbij, helaas wel veel vlees omdat de fasting periode voorbij is, maar goed. Ook de nationale drank Kineto op (extract van gebrande en gekookte gerst), vond ik eerlijk gezegd niet echt te zuipen maar uit beleefdheid drink je dat dan maar op.

De dagen erna naar Megara geweest, de zwakke coöperatie. Ons contactpersoontje in Hawasa had de voorzitter en andere boardmembers van deze co-op gemeld dat ze er moesten zijn en hoelaat ze ons konden verwachten. Het begon al gelijk goed.. NOT. We konden het ‘kantoor’ (lees: houten hutje) nergens vinden! Eigenlijk best vreemd, we waren namelijk echt in de middle of nowhere beland, dus dat moet je zo zien zou je denken. Maar neen, niets was minder waar.
Na 80 keer de verkeerde weg op te zijn gewezen door de plaatselijke bevolking en misschien in totaal wel 10 km afgelegd te hebben (in de gloeiende hitte) hadden we hem eindelijk getraceerd.. op de plaats waar we de zoektocht begonnen waren nota bene! Maar wat bleek?! Nobody there! Gauw weer ff ons contactpersoontje gebeld en na wat telefoonverkeer kwamen we erachter dat de boardmembers gewoon nog ff een extra dag vrij hadden genomen in verband met Pasen! Teeeering jantje.. das echt ff goed balen, meis! Dat werd dus extra knallen de dagen erna aangezien ik graag op vrijdag terug in Addis wilde zijn voor het koninginnedagfeest (kom ik zo op terug).. Gelukkig ging het de dagen erna van een leien dakje; 22 boeren geïnterviewd inclusief groepsdiscussie.

Als je bij zo’n koffieboer thuiskomt en in z’n tuin gaat kijken dan is ie zo trots als een pauw. En al helemaal wanneer je vragen gaat stellen over de bomen en een compliment geeft over het feit dat ie z’n eigen compost bereid bijvoorbeeld. Eén boerengezin had zelf een energie-opwek systeempje in elkaar gevogeld en ze vroegen of ik wilde zien hoe dit werkte. Ik zag ze al helemaal stralen dus dat kon ik echt niet weigeren natuurlijk. Meneer ging buiten ff één of ander hendeltje omhalen zodat er een soort roerder door het compost ging draaien wat de energie opwekt, en moeder stond binnen naast het gasplaatje te wachten tot ‘ie het ging doen. Na een minuut of 10 kon ze het gas al aansteken en ik heb dit moment natuurlijk snel vastgelegd op camera! ;-) Ze waren helemaal blij, was echt mooi om te zien. En het bijkomende voordeel was dat er direct van de gelegenheid gebruik werd gemaakt, want op deze gasplaat werd een pannetje water aan de kook gebracht om koffie mee te zetten van hun eigen koffiebonen! Tijdens de traditionele koffieceremonie kregen we allemaal een bakkie leut. Met liefde bereid, dat proefde je meteen: hij smaakte HEERLIJK.

Deze week hebben we niet in een guesthouse dichtbij de coop overnacht, maar ‘gewoon’ in Hawasa aangezien daar ’s avonds tenminste nog een beetje leven in de brouwerij is. Echt een heerlijk stadje, wel een beetje irritante lui (ook al bedoelen ze het niet zo). Om de 3 tellen is het: “you you you!!”, en iedereen staat je aan te gapen. Na korte navraag kwam ik erachter dat ‘you’ in het Amhaars ‘ante’ is (in de mannelijke vorm dan), en het leek me wel grappig om te zien hoe mensen zouden reageren als ik “ante ante ante” terug ging zeggen zodra er weer eentje begon te you-en. Wat denk je: vonden ze dus helemaal prachtig! En het ge-you werd er niet bepaald minder om. Na deze 2 weken in de Sidama regio van non-stop aangesproken te worden, vond ik het dan ook wel weer prima om terug te gaan naar Addis, waar men wat meer gewend is aan faranji’s!
Hup de bus in en nog een keer genieten van de rit Hawasa - Addis. Er gaat trouwens maar 1 weg (ook nog eens 1-baans) van het zuiden naar Addis Ababa, en echt dwars door al die kleine dorpjes heen. In zulke dorpjes wemelt het echt van de mensen op en naast de weg. De bus dendert er met een rotvaart doorheen en het is dan ook de hele tijd toeteren geblazen zodat elk mens, elk kind, elk schaap, elke koe, elke ezel, elke kameel, elke geit en elk ander levend wezen dat zich op dat moment op de weg bevind, zijn of haar leven nog op het nippertje kan redden. Dat dit wel eens fout gaat blijkt wel uit het aantal dode koeien maar vooral dode honden die je geregeld langs de weg ziet liggen..

Eenmaal terug in Addis (helemaal happy: ik had dezelfde kamer, dus had echt het gevoel dat ik thuis kwam) werd ik meteen de volgende ochtend bijna gerold door één of ander knaapie. Je ziet hier super veel kinders op straat met een bakje tissues rondlopen die ze willen ‘verkopen’. Yeah right, trap daar dus niet in! In de tussentijd dat ze het bakkie tissues tegen je aan duwen en je met van die puppy-ogen aankijken onder het gekerm ‘sister, me hungry, 1 Birr’, zit er dus wel mooi een hand in je broekzat te graaien naar geld! Dit heb je niet echt door omdat je het 1 niet kunt zien omdat het bakje ervoor zit, en 2 niet voelt omdat het bakje al in je zij prikt. Gelukkig had ik ´m op tijd in de smiezen: snel die hand uit mn broekzat vandaan gevist, samen met de wijze woorden: dat feest gaat dus mooi niet door, vrind!
En ook al is dat misschien geen Amharic, hij zal me heus wel begrijpen. ;-)

Op vrijdagavond was het big party op de Nederlandse ambassade in Addis! KONINGINNEDAG! I know, I know, Qday was dit jaar op zaterdag maar voor velen betekende dit feest op vrijdag vieren een extra vrije dag dus dat wordt natuurlijk met beide handen aangepakt. In m’n nieuw geshopte oranje shirt en met de uitnodigingen voor het Oranjebal in de hand, ben ik samen met Jeroen naar dit feest gegaan.
Van te voren dacht ik dat er een mannetje of 20 zou zijn.. bleek een beetje een domme gedachte te zijn geweest: de hele feesttent stond vol met misschien wel 500 mensen!
Zodra we binnenkwamen werden we om de haverklap verrast door rondlopende obers met schalen vol BITTERGARNITUUR! Oeee, genieten hoor!! De wijn vloeide rijkelijk en in een mum van tijd (na een zeer creatieve speech van de ambassadeur) stond de hele tent te swingen op Waka Waka van Shakira, gevolgd door Bloed, Zweet en Tranen van ons aller André. Een aantal aanwezige Ethiopiërs maakten me wijs dat Nick & Simon hier het afgelopen jaar hadden opgetreden. Natuurlijk geloofde ik dit niet, totdat ze hun foto’s lieten zien waarop ze samen te zien waren met deze Volendammers! Potsiedories, wie zou er dit jaar komen? Misschien Guus Meeuwis wel, dat zou toch hilarisch zijn?! But unfortunately.. geen BN’ertje met vocale kunsten in tha house dit jaar. Maar ach.. dat maakte het feest er niet minder om. Allemachtig zeg, wat een avond wat een avond. En ik merk de gevolgen nog steeds.. hihi.

Vanaf nu zit ik hier nog maar één weekje! Het gaat echt snel en er is ook echt van alles te doen. Ik krijg het dan ook erg druk de aankomende week met alles uit te werken en interviews te houden met mensen die in koffieprojecten werken.. maar eerst morgen nog ff een dagje van de vrije zondag genieten. Denk dat ik eens ff een rockchurch ga checken, schijnt op een loopafstandje van Addis te zitten! Komt helemaal goed, dus ik zou zeggen: ISHI.

Hoihoiii x