Bokasso

Geachte aanwezigen,

Met een trillend hart schrijf ik dit stukje. Ik zit namelijk weer even in Hawasa, het is hier erg warm en dat betekent al gauw: veel kakkerlakken! Ze rennen echt af en aan, ze sprinten aan drie kanten langs m’n bed en gezien de vlekken op de muur is er ook al menig kakkerlak overleden in deze kamer. Scary moments net ook voordat ik de badkamer in durfde met al die griezelige voelsprieten die je overal vandaan ziet komen. Ze zijn niet echt HM, maar toch blijven ze eng (komt vast door de naam).
Maar goed even geen geouwehoer meer: ter zake nu.

Na zondag helemaal bijgekomen te zijn dankzij een middagje zwembad (en na het lezen van alle leuke reacties op mn vorige blog, waarvoor mijn dank!!), ben ik maandagochtend in alle vroegte naar het busstation in Hawasa gegaan samen met Tsion. De bestemming was Yirgalem, van waaruit we naar de koffieboeren-coöperatie zouden gaan om 20 boeren te interviewen over hun hele hebben en houwen.
Het was nog een hele klus om daar het juiste minibusje te vinden in die chaos, maar na ff goed doorvragen werden we in een busje gestouwd samen met nog een stuk of 18 andere sardientjes. Aangezien deze wijze van vervoer geen ene reet kost, neem je dit maar voor lief.. en het is eigenlijk nog grappig ook.
Onderweg stond er hier en daar langs de weg politie te controleren of de busjes niet te vol zaten (max.12 personen per busje is toegestaan), maar op zo’n moment werd het overschot aan mensen simpelweg het busje uitgeknikkerd, om er vervolgens drie meter verderop weer vrolijk in te stappen (de politie heeft dan gewoon ff oogkleppen op). Na een goeie 45 minuten kwamen we aan in Yirgalem, snel een guesthouse opgezocht om de spullen te dumpen en toen naar Bokasso, waar de “goeie”cooperatie (co-op) zit.

Bokasso bevindt zich op een moeilijk te bereiken plaats; er gaat 1 weg heen, maar deze weg is super slecht (1 en al hobbel) en je hebt echt een dikke 4WD nodig wil je auto nog een beetje leven aan het einde van de rit
De mensen van co-op Bokasso konden ons niet op komen halen omdat hun auto het begeven had, maar gelukkig was co-op Fero (de beste van Sidama) zo vriendelijk ons te halen en brengen naar hun concurrent. Uiteraard moesten we hier wel voor lappen, maar okee.. zo gaat dat nu eenmaal in deze harde zakenwereld. ;-)
Na een hele mooie rit dwars door allemaal van die super primitieve dorpjes (huisjes van klei en stro, overal koeien/ezels/kippen/geiten op straat, zwaaiende kinders, bananenbomen en ga zo maar door) kwamen we op de top van een berg aan bij het hek (een paar golfplaten aan een touwtje) van de co-op.
Toen we erdoor konden leek het de Milka reclame wel -inclusief Milka koe-: mooi man! Echt zo’n vredig oord. Ff rondgelopen en daarna het hele plan doorgesproken met de chairman en gelijk al de eerste boeren geïnterviewd die naar de co-op waren gekomen.

Tussen de middag met een paar luitjes van de cooperatie het dorpje ingegaan om ergens een injera te scoren (woehoe!). In deze ‘wandeling’ van 5 minuten kregen we het hele dorp achter ons aan. Het was blijkbaar een hele happening dat er een blanke door het dorp liep aangezien de meeste inwoners daar nog nooit een blanke hadden gezien.
Echt overal hoorde je faranji faranji vandaan roepen en stonden er mensen te zwaaien. De kinders hoef je maar een hand te geven of ze rennen juichend het dorp door. Sommigen hadden het er onderling over dat ze moesten uitkijken; “pas op hoor, ze neemt je mee”, of ze vroegen zich af hoe het kwam dat ik zo wit was.
Ja jongens, ik had ook liever altijd een kleur als een bellefleur gehad maar ja, dat is nu eenmaal niet zo.
In ieder geval waren het echt super lieve en dankbare kinderen, die 3 dagen lang staan te jubelen van vreugde als je ze alleen al een hand geeft of naar ze zwaait. Dat is nog eens wat anders dan een poppenhuis, racebaan EN baby born om je kid tevreden te stellen. Met een hele stoet mensen achter ons aan dwars door het dorpie gelopen en af en toe een koffieboer bezocht.

De rest van de dagen druk in de weer geweest om boeren te interviewen, soms op hun land en soms op de co-op. Naast koffie, verbouwen deze boeren ook chad (verslavend plantje), enset; ook bekend als false banana (bananenbomen zonder bananen, de stam wordt gebruikt in gerechten) en soms ook echte bananen en avocado.
Het was echt erg leuk om te doen, we hebben er goeie informatie uit gekregen en ook nog het doel bereikt om 20 boeren te interviewen. Sterker nog, we hebben er 22 geïnterviewd EN de groepsdiscussie met ze gedaan.. deel 1 is in de pocket zeggen we dan maar! :)

Na deze super gave dagen in de rimboe, ben ik via Hawasa naar Koka gegaan waar m’n sort-of klasgenoot Pieter werkt bij een geraniumkwekerij van Syngenta. Samen met schoolgenoot Jeroen gingen we daar een dagje rondkijken. Tsion zou me ff helpen de juiste bus in te loodsen (richting Addis), maar het was een menigte van jewelste van mensen die dit ook van plan waren ivm de paasvakantie. Het hele Koka-plan stond dus op instorten! Jammer maar helaas.
Maar wat gebeurt er: Tsions man belt op, hij werd met de bedrijfsauto naar Hawasa gebracht en de chauffeur zou daarna gelijk weer teruggaan naar Addis. Of ik mee wilde liften..? Aber natürlich had ik hier wel oren naar dus gauw de auto ingestapt en GAAN met die false banana!!

De farm in Koka was mooi om te zien, 18 hectare helemaal vol met geraniums. We zijn buiten de kassen wezen hardlopen, o.a. om te zien hoe groot het terrein is (groot!). Weer super veel (roof)vogels gesignaleerd en nog ff goed bang geweest omdat de krokodil niet op z’n plaats lag. Gelukkig zijn we hier ongeschonden vandaan gekomen.
De volgende dag met die jongens in de kassen wezen kijken en daarna in de local bus naar Langano. In Langano hebben we na lang een end lopen door de dorre vlaktes (compleet met kamelen) het zogenaamde ‘gouden meer’ gevonden.. zo wordt ie in ieder geval genoemd, dankzij de gouden kleur (oranje eigenlijk). Heeeerlijk in gezwommen, was helemaal prima!
Tegen de avond weer richting Hawasa, we liepen langs de weg hopend op een bus die zou stoppen, maar in plaats van een bus stopte er een auto die ons wel wilde meenemen. Toen ik de deur van deze auto opendeed vielen zowel de chauffeur als ikzelf om van verbazing: het was Tsions broer weer!! Toeval alom! Hij moest ook naar Hawasa dus dat kwam goed uit.
Uiteraard konden we zo instappen en werden we door deze schat van een man (dit keer vergezeld door schat van een vrouw en schatten van kinders: ja je ziet het, met dit gezin kan het niet meer stuk) naar het guesthouse 2 uur verderop gebracht.

En zo kom ik weer terug op het begin van het verhaal. Hawasa, een super mooie plaats maar erg kakkerlak gevoelig, gaan we morgen weer ff verder verkennen en dit weekend ga ik ook paasvieren met Tsions familie!
Vanaf maandag naar Megara, een “zwakke” cooperatie. Hopelijk verloopt alles daar net zo voorspoedig als bij Bokasso, en zo niet: dan toch.

Fijne paasdagen allemaal en tot snel! X (PS: je slippers zitten heeerlijk hoor mams!!)