Eerste week in Addis

Yo,

En dan nu een verhaaltje over wat hier allemaal te doen is!

Vorige week vrijdag- op zaterdagnacht kwam ik aan op het vliegveld, na de landing als een gek het vliegtuig uitgesprint om maar vooraan te staan in de rij voor het visum! Je krijgt hier bij aankomst een toeristenvisum voor een maand, en als je langer blijft zoals ik moet je die gaan verlengen bij een immigratie bureau.
In Zuid-Afrika en Laos had ik al gezien dat dit soort rotgeintjes echt zeeën van tijd in beslag nemen, dus ik dacht ik ga ff goed m’n best doen op het vliegveld bij het visumkantoor, wie weet krijg ik wel een visum voor 2 maanden?
En jawel: gelukt!! 5 tellen later had ik gelijk m’n koffer van de band geplukt, ik loop naar buiten en precies op dat moment komen Pieter en Jeroen (zitten bij mij op school) aangelopen om me op te pikken van het vliegveld! Als de rest van deze hele trip ook zo voorspoedig verloopt dan zit ik echt gebakken!

De volgende dag ben ik met Pieter een beetje door de stad heen wezen buurten om een oriëntatie te krijgen (wat in mijn geval altijd ff duurt). In de stad kreeg ik een beetje een cultuurshock, echt een chaos, iedereen loopt overal en nergens op straat, heel veel arme mensen en bedelende kids, veel ezels en geiten etc. etc.
Met van die volle minibusjes zoals je ze o.a. in Zuid-Afrika ook ziet en gewoon 1 richting op gaan, je kan in- en uitstappen waar je dat wil (maar hier NOG goedkoper – 1 Birr dat is 5 eurocent per ritje) zijn we naar Entoto gegaan.
Deze berg zijn we opgelopen, onderweg kwamen we allemaal vrouwen tegen die van de berg af kwamen lopen/rennen met een hele grote bos hout op hun rug.. die bos hout was nog groter dan het vrouwtje zelf zegmaar. Ze kwamen echt met een takkengang (toepasselijk :p) naar beneden gesjeesd, met ezel en al en dat hout wordt dan uiteindelijk als brandstof gebruikt.
Bovenop de berg van het uitzicht genoten en ff uitgerust, daarna kwam de lokale bus aangetuft en daarmee konden we weer mee naar beneden. De mensen in deze bus vonden het zó grappig dat er blanken in de bus zaten dat we niet eens hoefden te betalen (wat we eigenlijk wel wilden doen hoor). We gaven ze allemaal een hand en onder luid gejuich stapten we onderaan de berg weer uit de bus (oke dat laatste is een beetje overdreven, hihi).

Daarna hebben we de hele stad afgestruind op zoek naar een Simkaart, zodat ik lokaal kan bellen voor een prikkie. Normaal gesproken is dit niet zo’n probleem, maar nu was het overal uitverkocht. Na een paar uur minibus in-minibus uit, toch zo’n kaart op de kop getikt en gelijk Sidama opgebeld om te regelen dat ik de aankomende maandag ff werd opgepikt door de big boss bij het guesthouse (leek me wel zo handy op de eerste werkdag).
Hierna zijn we naar Mercato geweest, volgens de lui hier is dat de grootste markt van Afrika en ook al weet je dat niet zeker, het was inderdaad echt HUGE.
Vooral op zaterdag is het suuuper druk, echt een gekkenhuis met al die roepende marktkooplui die overal en nergens zitten. Omdat wij zo’n beetje de enige blanken waren daar (ik zie hier trouwens sowieso amper blanken) stond iedereen ons aan te spreken en sommige mensen zaten in het voorbijgaan zelf een beetje aan mn arm te voelen.. waarom? Misschien omdat ze nog niet vaak een blanke in het echt hebben gezien ofzo? Ik heb geen idee, maar af en toe werd ik wel een beetje gek van al die lui ook al had het wel iets grappigs natuurlijk.

Op zondag heb ik met Tsion een bakkie gedaan, het is een erg gezellige meid die eigenlijk aan alle eisen voldoet voor degene die ik nodig had in m’n onderzoek. Ze is de rest van de week gelijk meegeweest naar het kantoor en het grappige was dat ze daar een hoop mensen persoonlijk goed kent vanuit haar jeugd in Hawasa (waar veel lui bij Sidama vandaan komen).

Voor de rest heb ik hier iedere dag aan de injera gezeten: typisch Ethiopische kost. Het lijkt op een pannenkoek, maar het smaakt heel anders (beetje zuur) en het is gemaakt van teff, de nationale graansoort zeg maar. Op die pannenkoek liggen allemaal hoopjes groenten, vlees etc je zit met z’n allen aan één injera en de grap is om met één hand een stuk af te scheuren en zo’n hoopie op te pakken. Voor m’n eerste injera had ik 2 lui uit het guesthouse meegenomen, een Ethiopische meid (want die snapt hoe het werkt) en een Canadese gozer.
Men waarschuwde me nog dat ik het waarschijnlijk niet luste en dat ik de hele volgende dag op de wc zou zitten, maar niets was minder waar! Nergens last van gehad en die injera is echt tasty!

Gisteravond ben ik met een paar lokale lui meegegaan naar een kroegje met live reggae band, was echt top! Ik was de enige witte in de tent (was echt een piepklein tentje met 15 personen denk ik) maar gelukkig keek niemand er raar van op, in tegenstelling tot op straat waar iedereen de hele godganse dag tegen me aan staat te praten in het Amhaars.

Twee dagen geleden bijvoorbeeld, zat ik ’s ochtends in de minibus en de mensen zaten te praten (wat ik dus niet kan verstaan), opeens zit iedereen me aan te kijken dus ik vraag wat er is (in het Engels natuurlijk), gaan ze me allemaal recht in mn face uit staan lachen! Toen braken echt allebei m’n klompen.. vervolgens bij aankomst op het station wordt het nog ff een stapje erger dus ik voelde me echt een beetje lullig.
Maaaaar.. ik moet zeggen: dat is alleen rondom het taxi station, want voor de rest zijn het overal echt super lieve mensen.

Ik zou zo nog 3 pagina’s vol kunnen pennen maar dat zal ik jullie maar besparen :)
Nu ff naar het internetcafé om te skypen met mn stagebegeleidster en deze blog te plaatsen, er is sinds een uur weer stroom in de stad en ik hoop dat dat ff zo blijft! Toedelsss,

Big hugs van Murrie ann