De tocht naar Western Australia

Beste Leute,

Nou daar ben ik dan eindelijk weer hoor! Dit keer niet in een zonovergoten oord, maar in koud en regenachtig Esperance.. jazeker: ben in Western Australia beland.
Hoe gaat het daar in Nederland? Het zonnetje doet het al prima hoorde ik, ben uiteraard blij voor jullie! :)
Er is aardig wat gebeurd na m'n laatste blog, dus ik zal gauw beginnen.

Het laatste endje dat ik doorbracht in Ross River in de East McDonnell Ranges werd mooi afgesloten met een 3-daags hippie festival. Elke zelfrespecterende Ozzy hippie werd hiertoe aangetrokken. Voor mij was het een gevalletje 3 vliegen in 1 klap: werken, een gratis festival en hopelijk mensen vinden die me naar Adelaide of Perth konden vervoeren na het festival. Goed m'n best doen met socializen dus!!
Er hing echt een heerlijk ontspannen sfeertje het hele festival lang en het weer was ook super.
We hebben aardig wat moeten werken, waarvan het soms meer 'werken' te noemen was.. ik noem een poolbar: onderuitgezakt aan het zwembad met m'n overheerlijke Malibuutje cola de menigte in de gaten houden en hier en daar een biertje verkopen.
Nee hoor, geen klagen hier!
De zaterdagavond was een waar feest in de Homestead met een topper van een optreden van The Timbers: een Iers-achtige folk band uit Adelaide. Hee.. Adelaide!! Dacht ik. Daar zou zomaar een lift uit kunnen rollen.
Mooi dat ik ze de volgende ochtend gauw aan de mouw getrokken heb toen ze hun apparatuur kwamen ophalen uit de Homestead, en na wat onderling overleg lieten ze me later weten dat ik mee mocht in hun touring busje, mits ik mezelf in kon squeezen in het bussie, me wilde aanpassen aan hun plannen (=zo snel mogelijk naar Adelaide) en of ik wilde bijdragen aan de benzinekosten. O ja en of ik af en toe ook een stukje wilde rijden, want het is een klere end. Aber naturlich, geen probleem!
En zo geschiedde; 2 dagen later vertrokken we in alle vroegte vanuit Alice Springs.

Het was echt superleuk om met deze band te reizen, het zijn zulke gave lui. De tocht was recht toe recht aan, maar ik heb me geen moment verveeld.. die hele Outback omgeving vind ik nog steeds zo ongelofelijk mooi. Ik had de eer om het stuk vanaf een of ander Roadhouse (ben ff de naam kwijt) naar Coober Pedy te rijden. Onder luid geklap van de bandleden arriveerden we in Coober Pedy en deden we nog ff snel een sightseeing rondje door het dorpje.
In Coober Pedy kan het overdag stervensheet worden en om die reden is het merendeel van het stadje onder de grond gebouwd. Ik had verschillende verhalen over Coober Pedy gehoord, maar vooral dat het niet echt heel bijzonder is.. en dat idee kreeg ik inderdaad ook toen we er ff snel doorheen knalden: niet echt de moeite waard om lang te blijven, maar wel leuk om gezien te hebben.
Na 12 uur rijden (!) hebben we een overnachting gevonden in Port Augusta en de volgende ochtend weer vroeg op voor het laatste stukje naar Adelaide. Het kon niet lang genoeg duren voor mij want ik vond het reuze gezellig in dat busje. We reden o.a. door Port Pirie, Port Wakefield en af en toe zag je een zoutmeer aan de zijkant, maar verder was er niet veel te beleven.
Rond lunchtijd kwamen we dan aan in Adelaide en nam ik afscheid van de band.. huilen met de pet op natuurlijk.
Maar goed: daar was ik dan voor de tweede keer in Adelaide, the place to be! Geen idee waarom, maar ik vind het echt een geniale stad.

Aan het einde van de middag werd ik opgepikt door m'n couchsurfhost Ian. Ik had deze man een tijdje geleden al gecontact en ik was welkom om in zijn huis te verblijven. Dit werd de eerste keer couchsurfen in m'n eentje maar ik had het volste vertrouwen dat alles goed ging. En ja, het werd inderdaad weer een topper!
Ian is echt een toffe peer; een gepensioneerde politieman die o.a. voor vredesmissies in oorlogsgebieden heeft gezeten. Hij heeft een super mooi huis (waarvan ik een eigen slaapkamer met 2-persoons bed had, joepieieoeie!!!), 2 auto's (Mercedes en MG) en een motor. We zijn ergens wezen Chinezen en 's avonds naar een solo-optreden van 1 van de bandleden van The Timbers. Helemaal leuk!
De volgende dag nam Ian me mee in de MG (jajaja!) door de Adelaide Hills, Mt Lofty Ranges naar de Barossa Valley: het wijngebied. Super mooie kleuren in de bomen en struiken omdat het herfst was. Gas d'r op en de wind in het haar.. genieten was het hoor. We zijn een beetje wezen toeren langs al de verschillende dorpjes daar en ergens wezen wijnproeven. Heb echt zo'n top dag gehad!
De volgende dag ben ik een dag wezen fietsen langs de kust van Adelaide.. het zonnetje scheen nog steeds lekker door, dus dat was ook weer een zeer geslaagde dag. 's Avonds kwam Ian's dochter met aanhang op bezoek om te eten en heb ik een heerlijk risotto gerecht gekookt (al zeg ik het zelf haha).

Voor de volgende ochtend had ik een vlucht geboekt naar Perth. Voor de ervaring wilde ik namelijk graag in een echt Ozzy country pub werken, je weet wel: eentje waar echt geen hol te beleven valt en waar elke avond 5 oude localtjes zitten te bieren en te klagen over het leven. Stacey - de meid die ook in Ross River werkte - had in zo'n soort pub gewerkt in Bruce Rock, ongeveer 3 uur rijden ten oosten van Perth. Zou mooi uitkomen als ik daar aan de bak kon, dacht ik bij mezelf, want ik wil die kant sowieso al op en dan heb ik gelijk dat pub baantje.
Gauw een e-mail gestuurd met m'n CV (toen ik nog in Ross River zat), en wat een geluk: ik kon gelijk aan de bak in 'Bruce Rock Hotel'. Uit alle e-mails van backpackers die er wilden werken (Bruce Rock Hotel had blijkbaar net een advertentie op internet gezet dat ze een backpacker zochten) was ik de gelukkige. Waarschijnlijk omdat ik het via Stacey had gespeeld en omdat ik Nederlands was, zodat het makkelijk was voor de andere barmeid (ook NL) om me in te werken. Helemaal happy :)
Om er te komen, zou ik vanuit Perth een trein moeten pakken naar Merredin, vanwaar ik zou worden opgepikt door iemand uit Bruce Rock.
Bij Ian thuis boekte ik dit ticket alvast. Ik had de keuze uit 2 verschillende treinstations in Perth en vroeg Ian om raad. Hij belde een vriend van hem op in Perth - ook lid van de MG club. Deze man gaf het doorslaggevende antwoord en vroeg gelijk of ik nog hulp nodig had om vanaf het vliegveld naar de trein te komen? Hihi, vond ik natuurlijk meer dan prima.

De volgende ochtend dropte Ian me in alle vroegte af bij Adelaide Airport. Echt jonges, mocht er nog iemand ooit willen couchsurfen in Adelaide, ga naar Ian. Wat een super kerel en wat een top dagen heb ik daar gehad.
Na een vlucht van enkele uren was ik er dan hoor: Perth! Ian's vrienden John en Karin (zij met Nederlandse roots) stonden me al op te wachten in oranje en rood-wit-blauw gestreepte kleren, zodat ik ze goed kon herkennen. Haha wat een grap niet?!
Het zou nog 5 uur duren voordat m'n trein zou vertrekken, dus deze (wederom: schatten van) mensen leek het wel een leuk plan om me rond te rijden in Perth. Voordat ik het wist zat ik met m'n gat in de Jaguar (sorry dat ik al die auto merken steeds opnoem maar ben er gewoon zeer door gefascineerd :p ) een beetje luxe te doen in Perth. We gingen onder anderen naar Kings Park met uitzicht over de skyline van de stad, naar Walter Bay ofzoiets, de havenplaats Fremantle, door de dure wijk en uiteindelijk heerlijk getrakteerd op lunch (eerlijk waar, ik wilde het echt voor ze betalen als dank maar dat wilden ze pertinent niet hebben) voordat ik bij de trein werd afgegooid. Ik heb deze mensen uiteraard met hart en ziel bedankt voor alles.. soms denk je echt waarom is iedereen zo aardig hier? :D

Na 3 uur in de trein stond ik er dan hoor: Merredin, of all places! Niet lang daarna arriveerde er een auto en Bruce Rock bewoner Stephen pikte me op. Het was ongeveer een uurtje rijden naar Bruce Rock en het was wel een leuk ritje! Blijkbaar heet dit gebied ' Central Wheatbelt' en wordt er -zoals de naam al zegt- veel graan verbouwd.
Bruce Rock zelf is echt een klein gehucht, het is voornamelijk 1 straat met een paar blokken huizen erachter. Suuup!
M'n lieftallige Nederlandse collega Miranda heeft me gelijk 2 uur lang staan inwerken in de bar. Ik vond het echt om te brullen; precies wat ik zocht: een beetje van die oude locals en schapenscheerders. Binnen een paar dagen wist ik wie welk biertje dronk en uit wat voor soort glas en zodra ze de kroeg binnen komen lopen kan je hun biertje al voor ze neerzetten. Ze leggen geld neer op de bar en zolang dat er ligt, kan je onbeperkt blijven tappen. Ligt het glas op de zijkant, dan betekent het dat het hun laatste biertje was. Ik vond het werkelijk om te gieren, ook al had ik soms wat moeite met de Ozzy slang woorden en de verschillende woorden voor de maten glazen (middy, pony, scooner, pint) of een flesje bier (stubby), maar dit went gauw!
Qua werk kwam er ook housekeeping in de motel-units bij (6 stuks) en hier en daar wat schoonmaakwerk. Door de weeks was het erg rustig maar in het weekend is er darten op vrijdag en zaterdag komt het plaatselijke footy (AFL) team terug van uit-wedstrijden dus dat zijn 2 dagen dat we soms moesten hollen met zn 2-en achter de bar. Het betekende ook wat meer jonge hunks in de pub in plaats van alleen maar die oude knarren (beste kerels desalniettemin!!), dus wederom: geen klagen!
Het was mijn plan om slechts een weekje te werken in Bruce Rock, maar omdat ik het er zo erg naar m'n zin had werd dit ruim een maand! Iemand uit het dorp had me een racefiets te leen gegeven en een ander liet ons zijn sportschool pasje gebruiken dus ben nog vrij actief geweest in m'n vrije tijd.
Een mannetje genaamd Stewart nam mij en Alena (Engelse barmeid uit de sportclub) een dagje rond rijden door de Central Wheatbelt: al die kleine dorpjes daar en de Kokerbin Rock (2e grootste monolith in Australie na Uluru). Een ander mannetje nam ons een andere keer mee naar Wave Rock vlakbij Hyden; een super grote rots in de vorm van een golf. Echt gaaf!! Daar vlakbij was trouwens ook de 'Hippo's Yawn' : een rots in de vorm van een gapende nijlpaard. Haha nice!
In de weekenden werd er aardig wat gefeest en op een gegeven moment wilde ik echt niet meer weg.

Maar goed, er zijn tijden van komen en van gaan, en zo geschiedde het dat ik in een nacht een lift had van Gary de truck driver met explosief materiaal voor in de mijnen. Hij rijdt elke dag op en neer naar Kalgoorlie en ik kon mee.
Zo moe als een aap zat ik 's nachts in de road train (zo noemen ze een lange vrachtwagen in de Outback) te proberen een uiltje te knappen. Gary liet dit blijkbaar niet echt toe en bleef de ooooren van m'n hoofd lullen. Ach ja wat zit ik ook te ouwehoeren, dacht ik, deze man geeft me een lift en slapen kan altijd nog.
Een paar uur later zat ik dan in alle vroegte in Kalgoorlie, in een ontbijtzaakje m'n tijd uit te zitten voordat de winkels opengingen en ik wat vertier zou hebben voordat m'n couchsurf adresje me op zou pikken rond lunch tijd.

In Kalgoorlie is niet echt veel te beleven. Het staat bekend om 2 dingen:
1) De Super Pit - de grootste mijnkuil van het zuidelijk halfrond; er wordt voornamelijk goud gewonnen.
2) Skimpies: meiden werkzaam in de bar die alleen een bikini (of nog minder) aan hebben; dit is zeer populair omdat er in een typische mijnstad als Kalgoorlie bijna alleen maar mannen te vinden zijn.
Toch wilde ik de plaats graag bezoeken, omdat het soort van op de route ligt naar Esperance (volgende bestemming) en om Nick op te zoeken: 1 van de 3 Zimbabwese matties (anderen zijn James en Wesley) die we 2 jaar geleden in Thailand en Laos tegenkwamen. Nick woont in Perth en werkt voor een mijnbedrijf in Kalgoorlie, en dat gaat via het 'fly in, fly out' principe: 2 weken in Kal en dan 1 week vrij in Perth etc. Zou wel ff lachen zijn om die op te zoeken!
Ik zou gaan couchsurfen bij Stephanie en haar partner Shaun. Steph was tot laat op haar werk maar Shaun pikte me op. Wat een gouwe kerel!! Haha echt een giller van een vent. In een dikke V8 werd ik naar het huis vervoerd waar ik m'n eigen slaapkamer met 2-persoonsbed en prive badkamer (!) te zien kreeg (na een slapeloze nacht (letterlijk) was ik zeer verheugd dit lekkere bedje te zien en dook ik er gelijk ff in voor een powernappie omdat Shaun toch naar zijn werk ging voor een nachtshift in de mijnen).
's Avonds heb ik Stephanie ontmoet en deze Ierse is ook een prima meid!

De komende dagen heeft het koppel met onder ander meegenomen naar de Super Pit - wat een MEGA ding, echt een joekel! Zal binnenkort ff een fotootje op Facebook knallen voor een impressie. Ook heeft Shaun me voor lunch een keertje meegenomen naar een bekende kroeg in de buurt waar altijd iedereen zijn naam op de muur schrijft.. ik ook natuurlijk :)
Voor de rest hebben we Stephanie aangemoedigd in haar netbal wedstrijd, Shaun in z'n rugby wedstrijd en ben ik mee wezen partyen op een feestje bij hun Nieuw Zeelandse vrienden. Was weer ge-nie-ten!
Met Nick ben ik een sappie wezen doen in een Skimpie bar, onder het mom: nu we er toch zijn! Al hadden we wel een bar met meiden die nog een soort van normale kleren aan hadden. Zo leuk om een oude bekende weer te zien, was echt gezellie!

Gisteren besloot ik maar weer verderop te gaan. Ik zou misschien kunnen meeliften naar Esperance met 1 van de vrienden van Steph&Shaun, maar die bleek opeens naar Perth te gaan in plaats van Esperance. Daarom ben ik voor het eerst maar in m'n eentje gaan liften (trein vond ik een beetje te prijzig).. sorry paps&mams voor deze "onverantwoorde" daad, maar het ging prima. Bij het BP station kon de 1e de beste persoon die ik benaderde me afdroppen in Norseman (ligt halverwege) en eenmaal in Norseman (na een kort sightseeing toertje van de man, waarvoor mijn dank!) stopte werkelijk de eerste auto die voorbij kwam en die ging helemaal naar Esperance. (Eef, dit was trouwens een lms!) Toppie!

Het weer in Esperance was niet bijster goed.. eigenlijk heel slecht: regen en wind alom!
Uiteraard mag dit de pret niet drukken en ben ik ff door het dorpie gegaan voordat couchsurf host Marli me oppikte.
Deze alleenstaande jonge moeder is een zeer organisch en vegetarisch georienteerd persoon. Dat werd 's avonds dus een ethisch verantwoorde maaltijd, met groenten uit eigen tuin.
De volgende ochtend (vanmorgen) heb ik haar fiets mogen lenen en ben ik langs de verschillende strandjes van Esperance wezen toeren..
Werkelijk waar schitterend.. wat een blauw water!! Later in de middag betrok het weer, dus vandaar dat ik dit nu binnen zit te typen, maar de komende dagen hoop ik nog een hoop te kunnen zien hier.. Onder andere 'Lucky Bay' in het Cape Le Grand National Park.. het strand daar schijnt het WITSTE zand ter wereld te hebben (voor zover je witheid kunt meten) ! Ben benieuwd, dat mag ik uiteraard niet missen.

Nou vrinden, ik ben klaar met typen! Heb er kramp van in m'n vingers. Hopelijk hebben jullie geen kramp gekregen in de ogen want het is weer een lap tekst waar je u tegen zegt.
Bedankt voor het lezen en ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vonden. Ik vond het in ieder geval leuk om mee te maken. Laat maar horen!

Tot gauw he, allemaal
xxx Marianne