Kou lijden in zuid-west Australie

Heeee allemaal,

Alles onder controle? Lekker op het strand zag ik al bij iedereen op de foto’s, heerlijk!!
Ik heb ook eindelijk de zon weer teruggevonden na een koude tocht door het zuid-westelijke hoekje van Australie.. mensen kinders wat een guur weer! Maar het was het meer dan waard! Ik schrijf deze blog nu in mijn laatste uurtje in Perth want zometeen ga ik weer on the road, op naar het warme noorden (kom hier zo op terug)!

Na het schrijven van mijn vorige verhaal in Esperance bij het bio-organische vrouwtje, ben ik stiekem van couchsurfadres gewisseld, want ze was me toch net ff te zweverig. Ik kwam bij een mannetje genaamd David terecht en dit beviel uitstekend! We zijn volop wezen sightsee’en, zowel per 4WD als per motor.. ja jongens, voor minder doen we het niet! Ik was nog steeds volop aan het genieten van Esperance, ik denk dat ik nog nooit in m’n leven zulk blauw zeewater heb gezien.
Via de website Gumtree kwam ik in contact met een Duits stelletje die graag een auto wilde huren om naar Cape le Grand te gaan, maar nog te jong waren om een auto te huren. Uiteraard was deze ouwe bok wel te porren voor een dagje roadtrippen, dus voor we het wisten hadden we een auto geritseld en scheurden we door Cape Le Grand naar onder andere het witste strand ter wereld (de vraag is: hoe meet je dat?): Lucky Bay! Ondanks het miserabele weer was het daar inderdaad nog steeds oogeverblindend wit. Ook de andere stranden in dit nationale park zijn erg de moeite waard!

Na een paar dagen langer in Esperance hield ik het weer voor gezien en was het tijd om naar de volgende stop te gaan: Albany. David had een oproepje op Facebook geplaatst of er nog iemand naar Albany moest zodat ik mee kon rijden. Een kennis van hem werkt voor een autoverhuur bedrijf en moest een auto van Esperance naar Albany terugbrengen (5 uur rijden); tegelijkertijd moest het bedrijf uit Albany een auto naar Esperance terugbrengen. Aangezien er een 1 baansweg loopt tussen deze twee plaatsen, is de oplossing makkelijk; gewoon rijden totdat je elkaar ziet en dan van auto wisselen.
Gelukkig mocht ik mee, halverwege ff van bestuurder gewisseld en weer doorgaan. De tweede bestuurder was wel blij met wat gezelschap en maakte gelijk van de gelegenheid gebruik om te gaan sightsee’en. Ik natuurlijk helemaal in de gloria, want zo zie je nog eens wat. Eerst langs de Stirling Ranges en vervolgens in Waychinicup NP naar het plaatsje Cheyne waar we toevallig walvissen zagen zwemmen in zee! Genieten!!

Uiteindelijk kwamen we in Albany aan. Ik wist nog niet goed wat ik hier zou doen: niemand van de couchsurfadressen had gereageerd en ook m’n emails over werk voor accomodatie in hostels liepen op niets uit. Ik dacht bij mezelf, ik moet toch zeker niet gaan lappen voor accomodatie? Toch maar een hostel binnengelopen want het werd al donker, en onder een brug slapen gaat me toch net iets te ver. ;-) Blijkt dat 1 van de couchsurfhost die ik had gemaild in het hostel werkt! Deze Nederlandse jongen, Amar, herkende me gelijk en zei dat ik kon komen couchsurfen in zijn studio achter het hostel. Toevallig had hijzelf de volgende twee dagen vrij, dus hij kon me mooi meenemen op sleeptouw. We hebben echt tot blaren aan toe gelopen door allerlei nationale parken in en om Albany, en de kust is echt prachtig met al die eilandjes verspreid in de zee.
Op een dag zijn we met een Engelse jongen en Duitse meid uit het hostel naar Two Peoples Beach NP geweest, een pracht van een park met een super schattig strandje genaamd Little Beach.
Amar is een bioloog en om de 2 meter ziet hij wel weer een zeldzaam plantje of insect, waarna een stroom van informatie volgt over het desbetreffende wezen!
Voor een bioloog is dit deel van Australie echt DE place to be aangezien het een van de meest biodiverse gebieden is ter wereld. Voor Amar dus het Walhalla, maar ik moet jullie eerlijk bekennen dat het voor mij allemaal een beetje op elkaar lijkt, ik word er niet helemaal lyrisch van zoals een bioloog zou doen zeg maar. Desalniettemin (daar is tie weer!) heb ik er erg van genoten!

In Albany heb je ook de toeristenattractie The Gap, The Natural Brigde en de Blowholes.
The gap is een grote kloof tussen twee rotsblokken waar de zee tussendoor kolkt. Op die rotsen lopen zwarte strepen die doorlopen op rotsblokken in Antarctica! Volgens kenners HET bewijs dat deze delen vroeger aan elkaar zaten. Ik heb hier een super mooie foto gemaakt die volgende week in een backpacker tijdschriftje wordt gepubliceerd: om te gieren!
De Blowholes zijn een paar gaten in de rots waar het zeewater doorheen spuit. Een beetje oppassen daar, maar erg gaaf om te zien!

Ondertussen had ik al contact gelegd met een volgende couchsurf host, Jason in Denmark. Een vriend van hem, Steve, woont in Albany en wilde me wel dagje meenemen in Albany om rond te showen. We gingen naar de Windmill farm waar 80% van de Albanische stroom wordt opgewekt. Recht aan het strand, wat een locatie voor windmolens zeg!
Het geluk wilde dat deze Steve de volgende dag naar Denmark moest voor een feestje van vrienden dus ik kreeg gelijk een lift naar de volgende bestemming. Relaxt!
In het klein maar fijne Denmark kwam ik dus bij Jason terecht. Hij heeft een Duitse vrouw en een kind maar die waren op het moment op familiebezoek in Duitsland, dus hen heb ik niet ontmoet.
Jason deed er ook weer alles aan om me mijn verblijf in Denmark naar de zin te maken. We hebben onder andere de berg Mt Lindesay opgeklommen, zijn naar het super super super mooie strand Greens Pool geweest en het uitzicht bewonderd bij de Ocean Beach Lookout over de Wilson Inlet. Ook mocht ik de fiets lenen en heb ik super mooie wandelingen in de omgeving gemaakt.

De volgende bestemming was Walpole. De couch surf host Jason (de tweede, haha) wilde me komen oppikken vanuit Denmark (is maar een halfuurtje rijden) omdat hij en zijn collega daar gingen lunchen. Bleek dat ze politieagenten zijn en ze kwamen me ophalen in het boevenbusje, hilarisch!!
Walpole is een super klein gehucht met een super mooie omgeving. De volgende dag kwamen er nog 2 Nederlandse couchsurfers, een 30-jarig stelletje die helemaal weg zijn van klimmen! Ik ben een paar dagen met ze op pad geweest (was wel handig want ze hadden een auto) naar alle nationale parken in de buurt, waaronder Valley of the Giants. De naam zegt het al: alles is groot hier! Wat een mega bomen, echt ongelofelijk! Ook hebben we een volle dag gewandeld over de Bibbulmun Track die helemaal van Esperance naar Perth loopt. Het deel dat wij gingen lopen was per GPS hemelsbreed 20 km.. in de praktijk bleek dit een slingerweggetje te zijn waar we non-stop 8 uur over hebben gedaan, haha! Beetje pi maar wel goud.

Na een paar dagen Walpole was dit wel weer mooi geweest en ging ik door naar Margaret River. Toevallig moest Jason op familiebezoek daar in de buurt, dus ook dit stuk (5 uur rijden) hoefde ik niet te liften! Eerst reden we nog verkeerd waardoor we per ongeluk op een super mooi strand –Windy Harbour- in Cape D’Entrecasteaux terecht kwamen, maar vervolgens bereikten we uiteindelijk toch de eindbestemming via allerlei nationale parken.. echt geen verkeerd ritje!
Couchsurf host Jack stond me al op te wachten en ‘s avonds zat ik heerlijk te kanen aan een wederom organisch en vegetarische maaltijd bij het Amerikaanse oude stelletje Jack & Carroll.. beste lui!
De volgende dag heeft Jack me door Margaret River heengereden. Eerst langs de stranden, waaronder Prevelly Beach. Waarschijnlijk is dit ‘s zomers super mooi, maar nu was het een beetje een trieste bedoeling dankzij alle regen en kou. Om maar niet te zwijgen over een grove fout van de gemeente het afgelopen jaar: ze doen hier zoiets als ‘controlled bush fires’ wat inhoudt dat een deel van de bomen wordt afgebrand voordat er een mega bushfire ontstaat waardoor de hele boel in de hens vliegt. Helaas ging dit afgelopen november helemaal mis en stond het halve bos in lichterlaaie. Gelukkig draaide de wind onverwachts zodat de meeste huizen in het dorp ongedeerd bleven, maar de duinen zijn wel kaal en dat ziet er nu een beetje zielig uit!
Een andere bezienswaardigheid in Margaret River is het wijngebied, hier staat het dorp bekend om. In de wijnhuizen Leeuwin en Voyager zijn we lekker decadent wijn wezen proeven, top hoor!

Na enkele dagen Margaret River waarin ik nog een paar joekels van wandelingen heb gemaakt, ging ik door naar volgende bestemming Bunbury, waar ik ook weer couchsurfing zou hebben bij host Gary . Deze man werkt in Busselton (halverwege Margaret en Bunbury) dus ik hoefde maar tot Busselton te liften aangezien hij me daarna mee kon nemen. Ik had ff de tijd om Busselton te verkennen; niet veel bijzonders behalve de 1,5 km lange pier. Voordat we naar Bunbury reden knalden we nog ff door het plaatsje Dunsborough met ook weer een top strand.
Bunbury zelf is niet super boeiend, maar ik had het geluk dat ik een paar dagen op het huis van Gary’s vriendin mocht passen om op de katten en vissen te letten! Zij ging met haar kids een weekje op vakantie en ze zochten nog een oppas. Misschien klinkt dit een beetje saai, maar na 9 maanden uit een tas leven is het wel eens lekker om gewoon een paar dagen helemaal NIKS uit te voeren! Echt genieten was dat zeg, en wat een huis!! Ongelofelijk.

Helemaal bijgekomen van alles stond ik een paar dagen weer later fris en fruitig langs de weg te liften naar Mandurah.
Ik kwam terecht bij couchsurf host Steve en dit bleek een beste kerel! Dezelfde middag zat ik achterop de jetski voor een sightseeing toertje over de Mandurahse wateren en over zee. Echt super kicke, ware het niet dat ik 10 kleuren bagger scheet op zee aangezien hier de afgelopen tijd nogal wat haaienaanvallen hebben plaatsgevonden met dodelijke afloop. Gelukkig gebeurde dat niet bij ons en heb ik echt een top rit gehad!
De volgende dag werd ik meegenomen door Steve en een paar matties om te gaan zeevissen. Ze probeerden me maar te overtuigen anti zeeziek pilletjes te nemen, want ik zou zeeziek worden. Nu weet ik van mezelf dat ik NOOIT zeeziek word.. kom nou, ik ben verdorie een bakke vis, wij doen niet aan die rarigheid ;-) Ze wisten zeker dat ik na een paar uur kotsend over de reling zou hangen, maar in plaats daarvan viste ik 3 haaien en een pijlstaartrog uit de zee! Weh, das nou ook weer niet de bedoeling. Gelukkig had ik ook een of andere Western Wirra-iets die gelijk ter plekke werd gegrild en verorberd (yum!) en een paar skippies (nee, niet de bush kangaroo). Helemaal trots natuurlijk, maar vergeleken bij de vangst van Steve en vriend Andy (beiden een MEGA red snapper) stelde dit niet al te veel voor. ‘s Avonds hadden we dus een heerlijk vers visfiletje!

De volgende dag ben ik naar Perth wezen liften. Zimbabwesische vriend Nick was daar deze week (weekje vrij uit Kalgoorlie) dus die kon ik weer gezellig opzoeken. Het toeval wilde dat James uit Sydney precies ook dit weekend naar Perth kwam om z’n matties op te zoeken aangezien hij ook in Perth heeft gewoond. Wat een gezelligheid!!
Ik heb het hele weekend staan feesten tussen alle Zimbabwiers, en dat beviel me super goed! Tussendoor natuurlijk nog wel wezen rondtoeren in Perth.. wat een stad! Echt mega laidback en een prachtige ligging zo aan dat meer. Ook het nabij gelegen dorpje Fremantle is een bezoekje waard. Super leuk met al die marktjes en restaurantjes.
Normaal ben ik niet zo van de steden, maar Perth is er echt eentje waarin ik zou kunnen wonen.

Vanaf vandaag ga ik met een Belgische en Duitse jongen roadtrippen langs de west kust. We hebben elkaar gevonden via Gumtree en ik hoop dat alles goed zal verlopen!
Sorry voor deze ietwat saaierige blog, maar ik heb echt haast. Ik hoop dat jullie toch door de droge kost heen kunnen prikken en een beetje een impressie hebben gekregen wat ik de afgelopen maand heb gedaan!

Nou mensen, adios dan maar weer, bedankt voor het lezen! Mocht er iemand het tijdschrift TNT Downunder in handen krijgen, check volgende week dan de foto competitie want mijn foto heeft gewonnen en de week erna sta ik erin met een interview over deze reis. Lachen toch!

Hee doei lieverds, laat wat achter he, dat wordt zeer gewaardeerd :)
xx Marianne